Snappen we het nog? “Ik ben” dit of dat, het gevoel van verdeling aangewakkerd door systematische gepleegde aanvallen op je verstand. Pak de televisie er nog eens even bij! Waarom noemen we wat er op televisie af wordt gespeeld een programma? Is deze nou zo moeilijk dan? Omdat “wij” programmeerbaar zijn, niets meer of minder dan dat!

 

Hier zijnde komt het verhaal van “ik ben” er nog eens bij. De schepper (wat of wie het dan ook mag zijn) heeft ons geprogrammeerd met de creatie software, die een hardware moet draaien waarbij perfectie het enige is, die er daadwerkelijk bestaat. De rest creëer jij jezelf, d.m.v. het gebruiken van “ik ben”. Vanaf het moment dat je deze 2 woorden gebruikt, begint er een proces van creëren. De 1+1=3, de IK (het persoonsgevoel), de BEN (het uitgesproken woord) als uitslag de creatie die jij al bent (omdat wie of wat je bent, er niet meer hoeft te worden….die “is” er immers al, je bestaat).

 

De mens als programmeerbaar genetisch apparaat is de som van waar het in gelooft en waar het zich van overtuigt. Al deze elementen samen noemt men een programma en in zo een programma jezelf bevinden, zal de kans klein zijn om als programmeerbaar apparaat op zijn volledigste te kunnen draaien. Als je jezelf ergens van overtuigt en jezelf niet afvraagt, is de kans klein dat je er de rest wat er buiten jou eigen overtuigingen valt, aan gaat nemen als de waarheid zijnde.

 

De “ik ben….dat…..ik ben” en wat je er aanplakt als stempel, definiëren niet wie je bent, wel wat je denkt te zijn in de rol die je aan het spelen bent. William Shakespeare zei het al “zijn of niet zijn, dat is de vraag” en ook een keus.

 

Er is één gemeenschappelijke stroom, één gemeenschappelijke ademhaling. Alle dingen voelen met elkaar mee”.